ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ Η ΡΩΣΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝ ΑΝΑΤΟΛΗ
“Τὸ βιβλίον τοῦτο δὲν πραγματεύεται οὔτε τὴν Ἱστορίαν τὴν μακρὰν καὶ ἔνδοξον τοῦ Ὄρους, τὸ ὁποῖον οἱ Αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου χωρίσαντες ἀπὸ τῶν λοιπῶν τῆς Αὐτοκρατορίας χωρῶν ἔστησαν μνημεῖον αἰώνιον τῆς εὐσεβείας αὑτῶν, καὶ εἰς τὸ ὁποῖον ὁ ἐν ἀρετῇ βίος τῶν ἐν αὐτῷ ἀσκητῶν καὶ ὁσίων προσέδωκε τὴν ἐπωνυμίαν Ὄρος Ἅγιον, οὔτε τὴν περιγραφὴν τῶν ἐν αὐτῷ θησαυρῶν τῆς τέχνης καὶ τοῦ λόγου, οὔτε τὸν τρόπον τῆς ἐν τῷ παρόντι ἀσκήσεως τοῦ μοναχικοῦ βίου ὑπὸ τῶν ἐν αὐτῷ βιούντων χιλιάδων μοναχῶν· πραγματεύεται τὴν χαρὰν καὶ τὴν λύπην, τὰς ἀγωνίας καὶ τὰς ἐλπίδας τῶν ἐν αὐτῷ μοναχῶν, οἵτινες ἐν ᾧ εἶχον ἀκόμη ὑγροὺς τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐκ τῶν χαρμοσύνων δακρύων, διότι εἶδον καὶ ἐψηλάφησαν τὸ εἴδωλον τῶν ἐλπίδων αὑτῶν, Κωνσταντῖνον τὸν ΙΒ΄, τὸν ζῶντα διάδοχον τῶν ἀοιδίμων ἱδρυτῶν τῶν Μονῶν αὑτῶν Ἑλλήνων αὐτοκρατόρων, εὑρέθησαν ἀντιμέτωποι πρὸς τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου τὸ ἰδιοτελὲς καὶ ἄδικον, τὸ πάσῃ μηχανῇ ἀγωνιζόμενον νὰ ἀποσπάσῃ ἀπὸ τῶν χειρῶν αὐτῶν τὸν πολύτιμον θησαυρόν.”
Συγγραφεύς: Μητρ. Κιτίου Μελέτιος Μεταξάκης, Εκδότης: Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου, 2015, σελίδες 238.
-
Εμφανίσεις: 45
ΔΙΑΛΟΓΙΚΗ (ΒΙΟ)ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ; Το πρόβλημα της (Βιο)τεχνολογίας ως οριστικής και αμετάπτωτης ουτοπίας: από τον Marx και τον Heidegger στον Bostrom, τον Stuart Russell και το σκοτεινό άστρο τής επιθυμίας,
π. Νικόλαος Λουδοβίκος.
Κάθε σύγχρονη συζήτηση περὶ Τεχνολογίας ἐγγράφεται ἤδη στὴν ἐπικράτεια τῆς ἰσχύος της καὶ ἀπολογεῖται ἤδη ὑπὲρ αὐτῆς· ἀφορᾶ ἡ τεχνολογία πλέον, καὶ αὐτὸ εἶναι συγκλονιστικό, εἰς τὸ ἑξῆς: στὸ ἴδιο τὸ εἶναι τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου καὶ ὄχι ἁπλῶς σὲ ἕναν ἀκόμη, ἱστορικὰ πρόσκαιρον, τρόπο του. Καὶ τοῦτο ἐπειδή, ὅπως ἔδειξε ὁ Heidegger, δὲν θὰ καταπέσει καὶ δὲν θὰ ὑπερβαθεῖ ποτέ. Καὶ εἶναι ἀκριβῶς ἀπὸ αὐτὴ τὴ διάλεξη τοῦ Heidegger τοῦ 1955 ποὺ θὰ ξεκινήσουμε τὴ συζήτησή μας.
1. Ὅπως ἐπιχειρήσαμε νὰ δείξουμε ἀλλοῦ, ἡ Τεχνολογία ἔγινε προνομιακὸς τρόπος ἀνύψωσης μιᾶς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἡ κατάφαση τῆς ὁποία ἀπὸ τὸν Διαφωτισμό, δὲν μπόρεσε νὰ συγκαλύψει τὴν περατότητα καὶ εὐθραυστότητά της. Ἡ κατὰ Bacon «βασιλεία τοῦ ἀνθρώπου», ὅπου ὁ ἄνθρωπος εἶναι, κατὰ τὸν Descartes, «ὁ κύριος καὶ κάτοχος τῆς φύσης», ὁδηγεῖ στὴν Καντιανή «κατοχὴ τοῦ κόσμου» καὶ τὸ διαφωτιστικὸ δόγμα τῆς ἀπόλυτης προόδου, χωρὶς τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, τὴ χάρη καὶ τὴν ἐκκλησιαστική «σωτηρία». Ὁ ὑπερανθρωπισμός, ὡς ἀπωθημένη μίμηση ἑνὸς ἐξοντωμένου Θεοῦ, εἶναι ὅμως ἀμείλικτος: δὲν ἀνέχεται ἀκριβῶς τὴ μερικότητα καὶ τὴν ἀδυναμία αὐτῆς τῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὴν Πρόνοια ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ ζητεῖ σὲ λίγο τὴν ἀναβάθμισή της. Γιὰ νὰ διορθωθοῦν καὶ νὰ ὑπερβαθοῦν οἱ ἐγγενεῖς ἀτέλειες τοῦ φυσικοῦ ἀνθρώπου, χρειάσθηκε –κατ’ ἀρχὴν σὲ πολιτικὸ ἐπίπεδο– ὁ Ὁλοκληρωτισμός, μὲ τὴν ἱστορικὴ μορφὴ τοῦ Ναζισμοῦ, τοῦ Φασισμοῦ καὶ τοῦ Σοβιετικοῦ Κομμουνισμοῦ (καὶ ὁ πειρασμὸς αὐτὸς ἔχει, ὅπως νομίζουμε, μέλλον, ἂν καὶ στὴν καινούργια μορφὴ ἑνὸς Βελούδινου Ὁλοκληρωτισμοῦ, ὅπως ὑποστηρίξαμε προσφάτως). Σὲ ψυχικὸ ἐπίπεδο, ἐμφανίσθηκαν διάφορες μορφὲς ψυχοθεραπείας γιὰ νὰ κραταιώσουν τὸ παραπαῖον Ἐγὼ τῶν ἐπιχειρούντων τὴν πραγμάτωση τοῦ ὑποκατάστατου αὐτοῦ τοῦ Θεανθρωπισμοῦ, ποὺ εἶναι ἀκριβῶς ὁ Ὑπερανθρωπισμός – πρόκειται κυρίως γιὰ τὴν Ἀμερικανικὴ Ψυχολογία τοῦ Ἐγώ, τὴν ὁποία καταριόταν ὁ Jacques Lacan γιὰ τὰ ἀναλώσιμα καὶ εὔπεπτα παρεπόμενά της. Τέλος, στὸ ἐπίπεδο τῆς ἄμεσης βιολογικῆς ζωῆς ἐμφανίσθηκε ἡ Τεχνολογία καὶ ἡ Βιο-τεχνολογία, ἀποσκοπώντας ξεκάθαρα στὴ δημιουργία τοῦ Homο Deus, κατὰ τὴ γνωστὴ ἔκφραση τοῦ Harrari· ἑνὸς τεχνο-βιολογικοῦ ὄντος δηλαδή, τὸ ὁποῖο ἐπιτελεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ τὸν κόσμο ἐπίσης καὶ τὴ λειτουργία ἑνὸς θεοῦ, δηλαδή –φιλοσοφικώτερα– ἑνὸς ὄντος αὐτο-νοηματοδοτούμενου πλήρως.
-
Εμφανίσεις: 118
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΗΘΙΚΗ (ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΜΟΣ)
Η έννοια της ηθικής έγινε ιδιαίτερα επίκαιρη στην εποχή μας. Όλοι πλέον μιλούν για ηθική. Και συμβαίνει αυτό, όχι μόνο γιατί η κατάφωρη παραβίασή της προκαλεί ανησυχίες και αντιδράσεις, αλλά και γιατί η επίμονη επίκλησή της χρησιμοποιείται ως άλλοθι για την ανηθικότητα. Η ηθική ως καθηκοντολογία ή τυπική ιδεολογία είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Η χριστιανική ηθική δεν αποσκοπεί στην ηθικοποίηση του ανθρώπου, αλλά παρουσιάζει τους ορίζοντες που διανοίγει στην προσωπική του ζωή και την ζωή ολόκληρου του κόσμου η ένταξή του στο σώμα του Χριστού. Περιγράφει την ασύλληπτη προοπτική που δημιουργεί η οικείωση του ήθους του Χριστού και ο συντονισμός του με την ενέργεια του Θεού.
Συγγραφεύς: Γεώργιος Μαντζαρίδης, Εκδότης: Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου, 2015, σελίδες 336.
-
Εμφανίσεις: 52
ΦΕΝΓΚ ΣΟΥΙ: ΤΟ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΟΧΗΜΑ ΤΗΣ ΚΙΝΕΖΙΚΗΣ ΜΑΝΤΕΙΑΣ
Ελένη Βασσάλου
Φενγκ σούι σημαίνει «άνεμος και νερό». Έχει τις ρίζες του στο Ι Τσινγκ, στον Ταοϊσμό, το Βουδισμό και τον Κουμφουκιανισμό. Το φενγκ σούι σταδιακά διαμορφώθηκε από τις λαϊκές μαγικοθρησκευτικές παραδόσεις και πρακτικές των σαμάνων, μάντεων, εξορκιστών και θεραπευτών, οι οποίοι έπαιρναν μηνύματα από τ’ άστρα, δίδασκαν τη λατρεία των καλών πνευμάτων, εξευμένιζαν τους ιδιότροπους θεούς, κατασκεύαζαν μαγικά φυλαχτά με την ελπίδα προστασίας από την καταστροφική ενέργεια των θεών, όριζαν το σωστό προσανατολισμό των ναών και των τάφων…
Πίστευαν ότι «οι νεκροί χρειάζονται την ενέργεια τσι. Η έλλειψη αυτής της κοσμικής ενέργειας μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την τύχη των απογόνων του νεκρού… Η λατρεία των προγόνων αποτελούσε σημαντικό κομμάτι της ζωής των Κινέζων». Γι’ αυτό αρχικά οι σαμάνοι και αργότερα οι Ταοϊστές και Βουδιστές μοναχοί, στηριζόμενοι στην άποψη ότι υπάρχει μετενσάρκωση, και ότι οι νεκροί συνεχίζουν να ζουν ως πνεύματα και να φέρνουν ευτυχία ή δυστυχία στους ζωντανούς, συμβούλευαν τους Κινέζους, πριν ανοίξουν έναν τάφο, πώς να χτίσουν τα σπίτια τους, ποια η κατάλληλη τοποθεσία για την καλλιέργεια της σοδειάς τους, πάντα με γνώμονα μήπως με τις ενέργειές τους δυσαρεστήσουν τα πνεύματα…
-
Εμφανίσεις: 114
Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΤΟΝ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗ
Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης υπήρξε ανά τους αιώνας ο μυσταγωγός στην πνευματική ζωή, η δε διδασκαλία του για την θέωση του ανθρώπου, την μετοχή του στις άκτιστες θείες ενέργειες και προόδους είναι αυθεντική και Πατερική. Μπορεί από πολλούς ερευνητές να μην εκτιμήθηκε όσο έπρεπε ή και να παρεξεγήθηκε η διδασκαλία του λόγω του στρυφνού και ιδιότυπου χαρακτήρα των λόγων του. Και θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο μη έχων αντίστοιχη πείρα είναι δύσκολο να κατανοήσει και να προσπελάσει με ευκολία τέτοια κείμενα.
Νομίζουμε ότι εδώ είναι η πολύ μεγάλη συμβολή του π. Δανιήλ Pupaza, ο οποίος με αφορμή την περί του καλού και αγαθού διδασκαλία του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου επιτυγχάνει στην διατριβή του ουσιαστικά μία προσέγγιση όλης της διδασκαλίας του αγίου Διονυσίου μέσα στα Πατερικά ερμηνευτικά πλαίσια, όπου κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης είναι αδύνατον να μην ενθουσιαστεί και να μην θελήσει στην συνέχεια να έρθει σε επαφή με τα έργα του αγίου Αρεοπαγίτου, ή αν τα έχει διαβάσει, τώρα να τα ξαναδιαβάσει κάτω από μία νέα δυναμική προοπτική.
Συγγραφεύς: π. Δανιήλ Pupaza, Εκδότης: Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου, 2015, σελίδες 496.
-
Εμφανίσεις: 54
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ή ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗ;
(+) π. Γεώργιος Μεταλληνός
Ὁ Ἑλληνισμός, βρῆκε τὴν ὁριστικὴ ταυτότητά του μέσα στὴν Ὀρθοδοξία. Ἡ ἑλληνικὴ αὐτοσυνειδησία ἔγινε ἑλληνορθόδοξη καὶ μὲ αὐτὸ τὸ περιεχόμενο ἔζησε καὶ ἐμεγαλούργησε τόσους αἰῶνες. Κάθε ἀπόπειρα συνεπῶς ἀποορθοδοξοποιήσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὡς ἀποεκκλησιοποιήσεώς του, θὰ ἐπαναλαμβάνει τὸ ἀπονενοημένο διάβημα τοῦ Ἰουλιανοῦ καὶ τοῦ Πλήθωνος. Ὁ Νέος Ἑλληνισμὸς διατηρεῖ τὴν συνάφειά του μὲ τὴν ἀρχαιότητα μέσω τῆς βυζαντινῆς καὶ μεταβυζαντινῆς περιόδου τοῦ ἱστορικοῦ του βίου, μέσα στὴν ὁποία διαμόρφωσε τὴν ἐθνική του αὐτοσυνειδησία. Μέτρο καὶ κριτήριο καὶ τῆς πολιτιστικῆς του αὐτοσυνειδησίας εἶναι ἡ ὀρθόδοξη λατρεία καὶ ἡ πατερικὴ θεολογία. Ο Ἑλληνισμὸς δοξάζεται μέσα στὴν Ὀρθοδοξία. Ἔξω ἀπὸ αὐτὴν γίνεται ἀρχαῖος, εἰδωλολατρικός, ἀγνώριστος. Τὸ φρόνημα τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ διαπλάσσεται μέσα στὴν Ὀρθοδοξία. Μὲ τὸ φρόνημα αὐτὸ εἶναι ὑπερήφανος γιὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη...
παράδοσή του. Ἡ ἀπώλεια ὅμως τοῦ φρονήματος αὐτοῦ ἀφαιρεῖ καὶ τὴν ἱκανότητα γιὰ ὀρθὴ ἐκτίμηση τῆς παραδόσεώς του.
Στὴν περίπτωση αὐτὴ εἶναι, ποὺ ἀναδύεται τὸ ἐρώτημα: ποὺ ἀνήκουμε, στὴν Ἀνατολὴ ἢ τὴν Δύση... Γιὰ τὸν Ἕλληνα ὅμως, ποὺ ἔχει πατερικὴ ἐπίγνωση τῆς ταυτότητάς του, τὸ ἐρώτημα δὲν εἶναι "ποὺ ἀνήκουμε”, ἀλλὰ "ποιοὶ ἀνήκουν σέ μᾶς", πέρα ἀπὸ κάθε ἐθνικιστικὴ αὐτοέξαρση. Ποιοὶ δηλ. εἶναι μέτοχοι τῆς παραδόσεώς μας. Καὶ αὐτοὶ δὲν εἶναι οὔτε ἡ (σημερινὴ) Ἀνατολή, οὔτε ἡ (σημερινὴ) Δύση, ἀλλ’ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι σ’ Ἀνατολὴ καὶ Δύση.
-
Εμφανίσεις: 93
ΗΣΥΧΙΑΣ ΚΑΡΠΟΙ
Η δυναμική της καρποφορίας αναπτύσσεται στην ησυχία. Αυτό ισχύει στο επίπεδο της φυσικής, οπως και της πνευματικής ζωής. Η πνευματική ησυχία δεν είναι αργία ή ακινησία. Συνδέεται με την εσωτερική ενεργοποίηση του ανθρώπου και κορυφώνεται στην νήψη, την άκρως δυναμική κατάσταση, κατά την οποία ο άνθρωπος ελέγχει πλήρως τις κινήσεις του εσωτερικού του κόσμου.
Συγγραφεύς: Γεώργιος Μαντζαρίδης, Εκδότης: Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου, 2016, σελίδες 174.
-
Εμφανίσεις: 44
Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΘΕΟΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΩΦΡΟΝΙΟ ΤΟΥ ΕΣΣΕΞ
π. Σταύρος Τρικαλιώτης
Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος (1896-11 Ἰουλίου 1993) θεωροῦσε τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ «τὸ μεγαλύτερο ἀπὸ ὅλα τὰ γεγονότα τοῦ κτιστοῦ κόσμου». Ἡ ζωή του ἦταν μιά ζωή ποτισμένη ἀπό τό ἀναστάσιμο πνεῦμα. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τό πρωΐ τῆς Κυριακῆς τῆς 11ης Ἰουλίου 1993, ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως κατά τήν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας.
Στίς γραφές, πού μᾶς ἄφησε, συναντοῦμε πολλές ἀναφορές, πού ἐκφράζουν τήν ἀναστάσιμη θεοεμπειρία τοῦ ἡγιασμένου αὐτοῦ Γέροντος τοῦ Ἔσσεξ Ἀγγλίας. Μᾶς λέει χαρακτηριστικά: «ὅπου ὑπάρχει ὁλοκληρωτικὴ πίστις, ἐλευθέρα ἀσταθειῶν καὶ ἀμφιβολιῶν, ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δίδει εἰς τοὺς φλογερῶς μετανοοῦντας καὶ τὴν πεῖραν τῆς εἰς ᾅδου καταβάσεως, καὶ τὴν πεῖραν τοῦ ᾅδου τῆς ἀγάπης, καὶ τῆς ἀναστάσεως τῆς ψυχῆς, ἐντὸς τῶν ὁρίων εἰσέτι τῆς ἐν τῷ σώματι τούτῳ ζωῆς»[1]. Βλέπουμε ὅτι σύμφωνα μέ τόν Γέροντα Σωφρόνιο, προϋπόθεση γιά τήν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι ἀνάσταση τῆς ψυχῆς ἀποτελεῖ ἡ «φλογερή μετάνοια», ἡ ὁποία ὁρίζεται ὄχι ἁπλῶς μόνο ὡς νοητική πρᾶξις, δηλαδή «ὡς στροφὴ τοῦ νοός», (….) ἀλλὰ συνοδεύεται «κατὰ φυσικὸν τρόπον ὑπὸ αἰσθήσεως πικρίας διὰ τὴν ἀχρειότητα ἡμῶν καὶ ὑπὸ θλίψεως καρδίας διὰ τὸν χωρισμὸν ἡμῶν ἀπὸ τοῦ Ἁγίου Θεοῦ». Φτάνει δέ ὁ Γέροντας στήν ἑξῆς ἀποκαλυπτική διαπίστωση: «Δὲν ὑπάρχει ὀδύνη μεγαλυτέρα τῆς ἐπιγνώσεως ὅτι εἴμεθα ὄντως χείριστοι πάντων»[2].
-
Εμφανίσεις: 112