Γιώργος Παπαγιαννόπουλος
Την τελευταία περίοδο παρατηρούμαι μια προσπάθεια επίπλαστης , δήθεν “νέας σελίδας” στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις. Στην ουσία, ένα επικίνδυνο παιχνίδι από το πολιτικό προσωπικό της χώρας: κατευνασμού και ξεπλύματος της Τουρκίας. Η ανάσυρση της λεγόμενης “ελληνο-τουρκικής φιλίας” κάθε φορά που αυτή είναι χρήσιμη στους Προστάτες μας και συνταυτίζονται μαζί τους τα συμφέροντα και τα σχέδια της ντόπιας ελίτ. Πράγματι, μετά τους σεισμούς στη γειτονική χώρα, παρατηρούμε μια προσπάθεια να αναδειχθεί μια τέτοια στροφή, μια τέτοια αναβίωση, που ονομάζεται και “παράθυρο ευκαιρίας”. Οι επιστολές Ερντογάν- Τσαβούσογλου σε Μητσοτάκη- Δένδια για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, επιχειρήθηκε να παρουσιαστούν στην Αθήνα ως μεγάλη στροφή, ως “συνθηκολόγηση” του Ερντογάν! Σε συνδυασμό με το γεγονός της μηδενικής δραστηριότητας στο Αιγαίο από την ημέρα των σεισμών, δεδομένου ότι η Τουρκία δεν μπορεί πρακτικά να προκαλέσει στο Αιγαίο, αφού εργάζεται με όλες της τις δυνάμεις για την ανακούφιση και περίθαλψη των εκατομμυρίων σεισμοπαθών της, ενώ παράλληλα: δεν θέλει να προκαλέσει τους ευρωπαίους δωρητές που έχει ανάγκη. Αυτή η προσωρινή τουρκική “απραξία” στο Αιγαίο εμφανίστηκε εδώ, από τις ψοφοδεείς ελίτ, ως κίνηση που φέρνει “αλλαγή πλεύσης” στα ελληνοτουρκικά….
Στην συνέχεια, με διαρροές στα φιλικά της ΜΜΕ, η κυβέρνηση έκανε λόγο για “μορατόριουμ” ασκήσεων μέχρι το καλοκαίρι, χωρίς κάποιος να μπει στον κόπο να μας εξηγήσει ποιος σύνηψε και με ποιους όρους αυτό το “μορατόριουμ¨, αν όντως υπάρχει ή απλά η Ελλάδα ανταποδίδει με ακύρωση των δικών της ασκήσεων, μιας και η Τουρκία δεν έχει διαθέσιμες δυνάμεις και πόρους γα την διενέργεια ασκήσεων.. Μην ξεχνάμε πως οι Ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας ασκούνται στοιχειωδώς επί του πεδίου στην Βόρεια Συρία και στο Βόρειο Ιράκ, ενώ η ακύρωση των ασκήσεων εκ μέρους της Ελλάδας απλώς υπονομεύει την επιχειρησιακή ικανότητα των Ελληνικών Ενόπλων δυνάμεων. Το να εμφανίζεται η Ελλάδα να δηλώνει ότι υπάρχει εξομάλυνση των σχέσεων με την Τουρκία και είναι πρόθυμη να περάσει την “πόρτα ευκαιρίας” που άνοιξε, υποθετικά, ο Ερντογάν, αποτελεί λάθος στρατηγικής, εκτός αν αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου για έναν άνευ ορίων “διάλογο’ με την Τουρκία αμέσως μετά τις εκλογές στις δύο χώρες. Αυτός ο σχεδιασμός μάλιστα δεν φαίνεται να αφήνει απέξω και το Κυπριακό, καθώς διακαής πόθος Αμερικανών και πολλών Ευρωπαίων είναι μια συνολική “επίλυση” των θεμάτων στην περιοχή μας, προκειμένου να προσφερθεί (ξανά) η ευρωπαϊκή προοπτική αλλά και η πλήρης συμμετοχή της Τουρκίας στα ενεργειακά σχέδια στην Ν.Α. Μεσόγειο, με την ελπίδα ότι με την απελευθέρωση αγοράς των F-16 από τις ΗΠΑ θα γυρίσει αυτή στο Δυτικό στρατόπεδο και θα απομακρυνθεί από την Ρωσία. Οι σχεδιασμοί αυτοί των ΗΠΑ άλλωστε δεν είναι καινούργιοι, ανάμεσα σε άλλα προβλέπουν την μεταφορά του φυσικού αέριου της Ν.Α. Μεσογείου μέσω Τουρκίας-είτε μέσω της Κυπριακής Δημοκρατίας είτε με την παράκαμψη της. Ενισχύεται έτσι ο “Περιφερειακός” της ρόλος, που τόσο η ίδια επιθυμεί.
Η Τουρκία φαίνεται να επιτυγχάνει κάτι πολύ σημαντικό.΄ Αφού έχει γεμίσει την “ατζέντα” των διεκδικήσεων της εναντίον της Ελλάδας με νέα ζητήματα, με μια απλή, άτυπη (και εξ ανάγκης) διακοπή των υπερπτήσεων και των παραβιάσεων του ΕΕΧ κατορθώνει να εμφανίζεται ότι κάνει παραχωρήσεις (!), απαιτώντας έτσι παραχωρήσεις και από την άλλη πλευρά.
Υπενθυμίζω ότι, η Τουρκία προβάλλει (μονομερώς) απαιτήσεις:
-για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και των Δωδεκανήσων
-“απαιτεί” την διαμοιρασμό του Αιγαίου , με πρόσχημα την διάσωση, στον 25ο παράλληλο
-αμφισβητεί τον Εναέριο Χώρο των 10 μιλίων (από το 1932 με νόμο του Ελ. Βενιζέλου)
-απαιτεί την αποδοχή των προβλέψεων του (παράνομου) Τουρκο-Λιβυκού Μνημόνιου για την Ν.Α. Μεσόγειο, το οποίο φτάνει ως τις ακτές της Ανατολικής Κρήτης, στην Κάσο, την Κάρπαθο και ακουμπά την νότια πλευρά της Ρόδου
– το σταμάτημα των ερευνών για υδρογονάνθρακες στα Ν.Δ. παράλια της Κρήτης και αντίστοιχα, σε τμήματα της Κηρυγμένης ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατία-όλα αυτά ως συμπλήρωμα και υπενθύμιση ότι η Τουρκία, κατέχει ΠΑΡΑΝΟΜΑ από το 1974, το 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, ότι συντηρεί στην Μεγαλόνησο στρατό ΚΑΤΟΧΗΣ…
Η σιωπηλή αποδοχή κάποιων από αυτά από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που αποδέχεται στην ουσία μια μειωμένη κυριαρχία, κουρελιάζουν κάθε έννοια δικαίου και προάσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτό.
Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας δεν αλλάζει, οι απαιτήσεις της είναι διαχρονικές, στην “ατζέντα” των “ελληνοτουρκικών σχέσεων” προστίθενται αυθαίρετα από την πλευρά της νέες διεκδικήσεις. Συμφωνούν σε αυτό όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Μια ανάγνωση των δηλώσεων τόσο του Ερντογάν (‘θα έλθω μια νύχτα”) όσο και του αρχηγού της τουρκικής αντιπολίτευσης Κιλιντσάρογλου …(“θα έρθω [στα ελληνικά νησιά], όπως ο Ετσεβίτ”..) θα μας πείσει για τις διαχρονικές, επεκτατικές προθέσεις της γείτονος, τόσο εναντίον της Ελλάδας όσο και εναντίον της (εναπομείνασας) Κυπριακής Δημοκρατίας (για να μην ξεχνιόμαστε).
Κοντολογίς: η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας δεν αλλάζει, ασχέτως του όποιου εκλογικού αποτελέσματος στις 14 Μαίου, το τουρκικό αφήγημα είναι κοινό για τις πολιτικές δυνάμεις στην Τουρκία. Όσο ποιο γρήγορα γίνει αυτό κατανοητό στην Πατρίδα μας τόσο το καλύτερο, θα έχουμε χρόνο για την κατάλληλη προετοιμασία μέχρι την επόμενη κρίση.. Χρειαζόμαστε: Αυτοπεποίθηση, Ενότητα, υψηλό φρόνημα, αμυντικό σχεδιασμό.
--------------------------------------------------
Ο Γιώργος Παπαγιαννόπουλος είναι αρχιτέκτων – συγγραφέας.