π. Βασίλειος Γεωργόπουλος
Εἶναι σύνηθες τό φαινόμενο στό χῶρο τῶν Πεντηκοστιανῶν – Χαρισματικῶν νά ἀκοῦς τήν κάθε κοινότητα καί τό κάθε σωματεῖο τους, ὄχι μόνο νά αὐτοπροσδιορίζονται ὡς Ἐκκλησίες, ἀλλά ταυτοχρόνως νά ὑποστηρίζουν, ὅτι ὅλοι ἀνεξαιρέτως, εἶναι χῶροι παρουσίας καί δράσης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Μάλιστα αὐτόν τόν ἰσχυρισμό διατυπώνουν ἀκόμη καί οἱ Ἀντιτριαδικοί Πεντηκοστιανοί[1]. Ταυτοχρόνως ὅμως ὑπάρχουν ἄλλες Πεντηκοστιανικές κινήσεις πού γιά διαφόρους λόγους μέμφονται ἄλλους Πεντηκοστιανούς γιά ἀντιβιβλικές πρακτικές καί υἱοθέτηση συνηθειῶν ἀσυμβίβαστων μέ τό Εὐαγγέλιο. Κάτι τέτοιο ἰσχύει καί μέ τό ζήτημα τῆς χρήσης μουσικῶν ὀργάνων καί μάλιστα σέ ἐκτεταμένο βαθμό ἀπό ποικίλες πεντηκοστιανικές κινήσεις ἀνά τήν ὑφήλιο. Πρόκειται γιά τή χρήση μουσικῆς, ἀνάλογου τύπου μέ αὐτή πού συναντᾶ κάποιος σέ διαφορές συναυλίες ρόκ συγκροτημάτων[2].
Ἔχουμε, δηλαδή, τήν υἱοθέτηση στοιχείων πού δημιουργοῦν συναισθηματική διέγερση, ψυχολογική φόρτιση καί πού, μαζί μέ τά ὑπόλοιπα ἐκστατικοῦ χαρακτήρα στοιχεῖα τῶν συνάξεων τῶν Πεντηκοστιανῶν[3], συνδράμουν στό νά δημιουργεῖται μιά τεχνητή ψευδαίσθηση θεϊκῆς παρουσίας στούς χώρους τους.
Ἡ χρήση, μάλιστα, μουσικῶν ὀργάνων, στή λατρεία τῶν διαφόρων κινήσεων δικαιολογεῖται, ἀπό τίς πεντηκοστιανικές κινήσεις πού τά χρησιμοποιοῦν, μέ τήν ἐπίκληση ἁγιογραφικῶν μαρτυριῶν ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη[4].
Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ὑπάρχουν Πεντηκοστιανικές κινήσεις πού ἐπικρίνουν καί ἀπορρίπτουν τή χρήση τέτοιας μορφῆς λατρείας μέ τή χρήση μουσικῶν ὀργάνων καθώς παρουσιάζει ὁμοιότητες μέ συναυλίες ρόκ. Καί ὄχι μόνο ἐπικρίνουν, ἀλλά κατηγοροῦν αὐτές τίς Πεντηκοστιανικές ὀργανώσεις ὅτι τό ὅλο ἔργο τους εἶναι ἀντίθετο στό ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μιά τέτοια μορφή κριτικῆς, Πεντηκοστιανῶν ἐναντίον ἄλλων Πεντηκοστιανῶν, βλέπουμε καί στόν ἑλληνικό χῶρο ἀπό τήν Ἐλευθέρα Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς.
Στήν ἐφημερίδα Χριστιανισμός, πού ἐκδίδει ἡ ἐν λόγῳ κίνηση, σέ παλαιότερη ἀπάντησή της σέ ἐρώτημα ἀναγνώστη γιά τό ἴδιο θέμα, διαβάζουμε μεταξύ ἄλλων καί τά ἑξῆς: «Ὅταν σέ μία ἐκκλησία βλέπουμε ντράμς καί διάφορα ἄλλα ὄργανα καί νά παίζουν μουσική σάν αὐτή πού παίζουν τά συγκροτήματα στίς διάφορες συναυλίες καί διεγείρουν τούς νέους νά κάνουν τρέλες, τότε καταλαβαίνουμε ὅτι αὐτή ἡ ἐκκλησία κάνει ἀντίθετο ἔργο ἀπό αὐτό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»[5] (ἡ ὑπογράμμιση δική μας) [3][7].
Ὅταν κάποιος διαβάζει μιά τέτοια τοποθέτηση, ἀμέσως ἔρχεται στόν νοῦ του ἕνα βασικό ἐρώτημα. Ἄν οἱ Πεντηκοστιανικές κινήσεις πού χρησιμοποιοῦν τέτοια ὄργανα στή λατρεία τους ἐργάζονται ἀντίθετα πρός τό θεῖο θέλημα, ὅπως ὑποστηρίζουν ἄλλοι Πεντηκοστιανοί, τότε τί εἴδους Πνεῦμα εἶναι αὐτό πού ὑποτίθεται εἶναι παρόν στίς συνάξεις αὐτῶν τῶν ὁμάδων; Τί εἴδους Πνεῦμα εἶναι αὐτό μέ τό ὁποῖο «βαπτίζονται», κατά τή διδασκαλία τοῦ χώρου[6], καί «γλωσσολαλοῦν» οἱ ὀπαδοί καί τά μέλη τῶν Πεντηκοστιανικῶν ὁμάδων;
Βλέποντας γιά μία ἀκόμη φορά Πεντηκοστιανούς νά ἐπικρίνουν Πεντηκοστιανούς, ὅτι ἐνεργοῦν ἀντίθετα πρός τό θεῖο θέλημα, βρισκόμαστε μπροστά στό φαινόμενο ἕνας ἄλλος πού ἕνας ἄλλος σημαντικός προτεστάντης συγγραφέας, ἐπικριτής τοῦ χώρου (καί ὄχι κάποιος ὀρθόδοξος), χαρακτηρίζει ὡς «Χάος τῶν Χαρισματικῶν»[7].
1. W.J. Hollenweger, The Pentecostals.The Charismatic Movement in the Churches, μτφ. R.A. Wilson, 1972, σ. 31-32, 71.
2. Πβ. R.G. Robins, Pentecostalism in America, 2010, σ. 97-98.
3. R. Quebedeaux, The New Charismatics.The Origins, Development, and Significance of Neo- Pentecostalism, 1976, σ. 141-143, 150-152.
4. Πβ. P. Zimmerling, Charismatische Bewegungen, 2009, σ. 144-146.
5. ‘Εφημ. Χριστιανισμός, ἀρ. φ. 131, Ὀκτ. 1994, σ. 4.
6. Fr. Dale Bruner, A Theology of the Holy Spirit. The Pentecostal Experience and the New Testaments, 21982, σ. 56-117.
7. John F. MacArthur, Jr., Charismatic Chaos, 1992.