ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΜΙΛΟΥΝΕ ΑΡΑΓΕ...

fShare

Tweet

Κά­θε χρό­νο, τέ­τοι­α ε­πο­χή, την πε­ρί­ο­δο του Πά­σχα, βομ­βαρ­δι­ζό­μα­στε α­πό μι­κρά έγ­χρω­μα δι­α­φη­μι­στι­κά, στο δρό­μο, στα γραμ­μα­το­κι­βώ­τιά μας, συ­χνά κι ε­πώ­νυ­μα σε φα­κέ­λους -α­πό τα ο­νό­μα­τά μας που αν­τι­γρά­φουν α­πό τα κου­δού­νια μας-, προ­σκλη­τή­ρια για να συμ­με­τά­σχου­με «στην α­νά­μνη­ση», στην «α­νά­μνη­ση του θα­νά­του του Ι­η­σού»­...

Πρό­κει­ται φυ­σι­κά για τους πάν­τα πρό­θυ­μους «Μάρ­τυ­ρες του Ι­ε­χω­βά» να μας με­τα­στρέ­ψουν στην δι­κή του κα­κο­δο­ξί­α.

«Κά­θε χρό­νο», μας λέ­νε «οι Μάρ­τυ­ρες του Ι­ε­χω­βά θυ­μούν­ται τον θά­να­το του Ι­η­σού έ­τσι ό­πως ε­κεί­νος ζή­τη­σε. (Λου­κάς 22:19, 20). Σας προ­σκα­λού­με θερ­μά να πα­ρευ­ρε­θεί­τε μα­ζί μας σε αυ­τή τη ση­μαν­τι­κή πε­ρί­στα­ση. Θα μά­θε­τε πώς μπο­ρεί να σας ω­φε­λή­σει η ζω­ή και ο θά­να­τος του Ι­η­σού».

Πρό­κει­ται για την τε­λε­τή κα­τά την ο­ποί­α οι «Μάρ­τυ­ρες του Ι­ε­χω­βά» «τη­ρούν την α­νά­μνη­ση του θα­νά­του του Ι­η­σού». Στην ου­σί­α πρό­κει­ται για μια προ­σπά­θεια μί­μη­σης του Μυ­στι­κού Δεί­πνου, αλ­λά με τρό­πο που δι­α­φέ­ρει τό­σο α­πό το ι­ου­δα­ϊ­κό ό­σο και α­πό το χρι­στι­α­νι­κό Πά­σχα. Μι­μούν­ται τη Θεί­α Με­τά­λη­ψη ό­πως ο Κύ­ριος πα­ρέ­δω­σε στους μα­θη­τές Του χρη­σι­μο­ποι­ών­τας ά­ζυ­μα και κρα­σί, και τα ο­νο­μά­ζουν «σύμ­βο­λα» ή «εμ­βλή­μα­τα» κα­θώς αρ­νούν­ται ό­τι πρό­κει­ται πραγ­μα­τι­κά για Σώ­μα και Αί­μα Χρι­στού. Α­πό αυ­τά έ­χουν δι­καί­ω­μα να λά­βουν μό­νο οι «κε­χρι­σμέ­νοι» -η α­νώ­τε­ρη τά­ξη της Ε­ται­ρί­ας «Σκο­πιά»­-, ού­τως ώ­στε να δεί­ξουν ό­τι εί­ναι «κε­χρι­σμέ­νοι». Οι υ­πό­λοι­ποι ο­πα­δοί α­πλά πα­ρευ­ρί­σκον­ται, και εί­ναι συ­χνό το φαι­νό­με­νο να γί­νε­ται η τε­λε­τή χω­ρίς ού­τε έ­νας να «λά­βει α­πό τα εμ­βλή­μα­τα».

Πρό­κει­ται για μια τε­λε­τή εν­τε­λώς αν­τί­θε­τη με το πνεύ­μα της Α­γί­ας Γρα­φής, πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι η «Σκο­πιά» ι­σχυ­ρί­ζε­ται ό­τι ε­κεί βα­σί­ζε­ται. Σύμ­φω­να με την Α­γί­α Γρα­φή και τη δι­δα­σκα­λί­α της Εκ­κλη­σί­ας, το ση­μαν­τι­κό εί­ναι η Α­νά­στα­ση του Κυ­ρί­ου (Α΄ Κορ. Ι­Ε' 14), ο άρ­τος -και ό­χι τα ά­ζυ­μα- και ο οί­νος εί­ναι α­λη­θώς Σώ­μα και Αί­μα Χρι­στού (Ματθ. ΚΣΤ΄ 26-28), η Θεί­α Με­τά­λη­ψη γί­νε­ται «εις ά­φε­ση α­μαρ­τι­ών και εις ζω­ήν αι­ώ­νιον» και ό­χι για να φα­νε­ρώ­σει κά­ποι­α α­νώ­τε­ρη θέ­ση, και φυ­σι­κά ό­λοι οι πι­στοί με­τα­λαμ­βά­νου­με.

Έ­τσι λοι­πόν, ε­μείς οι Ορ­θό­δο­ξοι δεν χρει­ά­ζε­ται κά­ποι­α συγ­κε­κρι­μέ­νη στιγ­μή μό­νο να θυ­μό­μα­στε τον θα­νά­του του Κυ­ρί­ου· αυ­τό μπο­ρού­με να το κά­νου­με στιγ­μή προς στιγ­μή (Α΄ Θεσσ. Ε΄ 17). Εί­ναι η Α­νά­στα­ση του Κυ­ρί­ου που πρω­τί­στως ε­πι­ζη­τού­με, κά­τι που δεν α­πα­σχο­λεί τους ο­πα­δούς της Ε­ται­ρί­ας «Σκο­πιά» κα­θώς γι' αυ­τούς α­νά­στα­ση δεν υ­πάρ­χει.