01/19 Μακαρίου Ἐπισκόπου Ἱερισσοῦ 4ος ἑορτάζεται εἰς τήν Ἱερισσόν κατά Ἀρειανισμοῦ καί κατά Νεοειδωλολάτρου Ἰουλιανοῦ Παραβάτου ... (19 Ιανουαρίου)

fShare

Tweet

Μακαρίου Ἐπισκόπου Ἱερισσοῦ 4^ος   ἑορτάζεται εἰς τήν Ἱερισσόν κατά Ἀρειανισμοῦ καί κατά Νεοειδωλολάτρου Ἰουλιανοῦ Παραβάτου,

Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου Ὁσίου Αἴγυπτος 390 κατά Ἀρειανισμοῦ,

Μελετίου Μοναχοῦ τοῦ Γαλησίου Ὄρους Πόντος 1286 κατά Λατίνων,

Μάρκου Εὐγενικοῦ Μητροπολίτου Ἐφέσου 1444 κατά Λατίνων,

 Ἀνάμνησις θαύματος στήν Νίκαια, ὅταν ὁ Μέγας Βασίλειος ἄνοιξε τίς πύλες τῆς Ἐκκλησίας καί τήν παρέδωσε στούς Ὀρθοδόξους.

Μεγάλος Ἑσπερινός

Ρωμ. ιβ΄ 6-14 • Ματθ. θ΄ 1-8

Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου

Ὁ Ὅ­σι­ος Μα­κά­ρι­ος κά­πο­τε συ­νάν­τη­σε ἕ­να αἱ­ρε­τι­κό, πού εἶ­χε μέ­σα του δαι­μό­νι­ο καί ἰ­σχυ­ρι­ζό­ταν ὅ­τι δέν εἶ­ναι δυ­να­τό νά γί­νει ἀ­νά­στα­ση νε­κρῶν. Ὁ Ἅ­γι­ος τό­τε, προ­κει­μέ­νου νά τόν πεί­σει, ἀ­νέ­στη­σε ἕ­να νε­κρό. Ἔ­λε­γε δέ ὅ­τι ὑ­πάρ­χουν δύ­ο τά­γμα­τα δαι­μό­νων. Ἀ­πό αὐ­τά, τό ἕ­να πο­λε­μᾶ τούς ἀν­θρώ­πους, πα­ρα­σύ­ρον­τάς τους σέ πά­θη τε­ρα­τώ­δη καί ἀ­κα­το­νό­μα­στα, ἐ­νῶ τό ἄλ­λο, τό ὁ­ποῖ­ο ὀ­νο­μά­ζε­ται καί «ἀρ­χι­κό», δη­μι­ουρ­γεῖ στίς ψυ­χές τῶν ἀν­θρώ­πων δι­ά­φο­ρες κα­κο­δο­ξί­ες καί πλά­νες. Αὐ­τούς, μά­λι­στα, τούς δαί­μο­νες τοῦ δεύ­τε­ρου τά­γμα­τος, τούς ξε­χω­ρί­ζει ὁ Σα­τα­νᾶς καί τούς ἀ­πο­στέλ­λει στούς μά­γους στούς καί αἱ­ρε­σι­άρ­χες.

Ἐ­πί­σης, κά­πο­τε ἕ­νας μα­θη­τής τοῦ Ὁ­σί­ου ἔ­κλε­βε τά πρά­γμα­τα φτω­χῶν ἀν­θρώ­πων καί, πα­ρά τίς συμ­βου­λές του, δέν δι­όρ­θω­νε τό πά­θος του αὐ­τό. Μέ τό προ­ο­ρα­τι­κό του λοι­πόν χά­ρι­σμα ὁ Ὅ­σι­ος, προ­εῖ­πε ὅ­τι θά ξε­σποῦ­σε ἡ ὀρ­γή τοῦ Κυ­ρί­ου ἐ­ναν­τί­ων του. Καί πρα­γμα­τι­κά, ὁ μα­θη­τής του προ­σβλή­θη­κε ἀ­πό μί­α φο­βε­ρή ἀρ­ρώ­στι­α, τήν ἐ­λε­φαν­τί­α­ση. Τό δέρ­μα τοῦ σώ­μα­τός του δη­λα­δή, ξε­ρά­θη­κε καί ζά­ρω­σε.

Εἶ­ναι πρός πνευ­μα­τι­κή μας ὠ­φέ­λει­α νά ἀ­να­φέ­ρου­με καί ἕ­να ἄλ­λο θαυ­μα­στό γε­γο­νός πού συ­νέ­βη μέ τόν Ὅ­σι­ο Μα­κά­ρι­ο: κά­πο­τε ἐ­κεῖ πού περ­πα­τοῦ­σε στήν ἔ­ρη­μο βρῆ­κε ἕ­να κρα­νί­ο. Ἦ­ταν κά­ποι­ου πού εἶ­χε δι­α­τε­λέ­σει ἱ­ε­ρέ­ας τῶν εἰ­δώ­λων. Μό­λις ὁ Μα­κά­ρι­ος πλη­σί­α­σε καί τόν ρώ­τη­σε, ἄ­κου­σε νά τοῦ λέ­ει ὅ­τι μέ τίς προ­σευ­χές του ἔ­νι­ω­θαν κά­ποι­α μι­κρή ἀ­να­κού­φι­ση στόν πό­νο τους, οἱ βρι­σκό­με­νοι στήν κό­λα­ση, ὅ­ταν τύ­χαι­νε ὁ Ὅ­σι­ος καί προ­σευ­χό­ταν ὑ­πέρ αὐ­τῶν.

Ὁ Ὅ­σι­ος Μα­κά­ρι­ος σέ προ­χω­ρη­μέ­νη ἡ­λι­κί­α ἐ­ξο­ρί­σθη­κε σέ νη­σί­δα τοῦ Νεί­λου ἀ­πό τόν Ἀ­ρει­α­νό Ἐ­πί­σκο­πο Ἀ­λε­ξαν­δρεί­ας Λού­κι­ο καί κοι­μή­θη­κε μέ εἰ­ρή­νη σέ ἡ­λι­κί­α 90 ἐ­τῶν.

Ὁ Ὅ­σι­ος Με­λέ­τι­ος ὁ Ὁ­μο­λο­γη­τής (1283). Με­τά τό 1261 ἦλ­θε στήν Κων/πο­λη καί ἀ­σκή­τευ­ε στό ὄ­ρος τοῦ Αὐ­ξεν­τί­ου. Πα­ράλ­λη­λα πε­ρι­ερ­χό­ταν στίς πό­λεις καί τά χω­ρι­ά καί στή­ρι­ζε τούς Χρι­στι­α­νούς στήν Ὀρ­θό­δο­ξη πί­στη, ἀ­φοῦ ἀ­νῆ­κε στήν ὑ­πό τόν με­τέ­πει­τα Πα­τρι­άρ­χη Γε­ώρ­γι­ο Κύ­πρι­ο (1283-1289) ἀν­θε­νω­τι­κή με­ρί­δα καί ἀ­γω­νί­σθη­κε κα­τά τῶν ἑ­νω­τι­κῶν ἐ­νερ­γει­ῶν τοῦ αὐ­το­κρά­το­ρα Μι­χα­ήλ Πα­λαι­ο­λό­γου στή Σύ­νο­δο τῆς Λυ­ῶ­νος (1274). Γι­ά τούς ἀ­γῶ­νες του ἐ­ξο­ρί­σθη­κε. Ἔρ­γα του ἡ «Ἀλ­φα­βη­ταλ­φά­βη­τος» καί δι­δα­σκα­λί­α τῆς Ἁ­γί­ας Τρι­ά­δος.

Ὁ Ἅ­γι­ος Μάρ­κος (1444) ἦ­ταν  Ἐ­πί­σκο­πος Ἐ­φέ­σου καί ἔ­λα­βε μέ­ρος στήν ἑ­νω­τι­κή Σύ­νο­δο Φερ­ρά­ρας - Φλω­ρεν­τί­ας (1438-1439). Στήν ἀρ­χή τῶν ἐρ­γα­σι­ῶν τῆς Συ­νό­δου συ­νέ­στη­σε στούς Λα­τί­νους νά ἀ­πο­βάλ­λουν τό τρα­χύ καί ἀ­νέν­δο­το τοῦ τρό­που τους καί τῆς δι­α­θέ­σε­ώς τους, δι­ό­τι ἀ­πέ­βλε­πε στήν εἰ­ρή­νευ­ση, τήν ἄρ­ση τοῦ Σχί­σμα­τος καί τήν ἐ­πα­νέ­νω­ση τῆς Ἀ­να­το­λι­κῆς καί Δυ­τι­κῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Ὅ­ταν ἀν­τι­λή­φθη­κε ὅ­τι οἱ Λα­τί­νοι δέν ἐ­πι­θυ­μοῦ­σαν τήν ἐ­ξέ­τα­ση τῶν δι­α­φο­ρῶν καί τῶν αἰ­τι­ῶν τοῦ Σχί­σμα­τος, ἀλ­λά ἐ­πε­δί­ω­καν τήν κα­θυ­πό­τα­ξη τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας στόν Πά­πα καί τήν πα­ρα­δο­χή ἐκ μέ­ρους αὐ­τῆς τῶν λα­τι­νι­κῶν ἑ­τε­ρο­δι­δα­σκα­λι­ῶν, θε­ώ­ρη­σε χρέ­ος του νά ἡ­γη­θεῖ τῆς πα­νορ­θο­δό­ξου ἀν­τι­δρά­σε­ως κα­τά τῶν λα­τι­νι­κῶν σχε­δί­ων καί τέ­θη­κε ἐ­πι­κε­φα­λῆς τῶν ἀ­πο­κλη­θέν­των Ἀν­θε­νω­τι­κῶν, ὄ­χι μό­νο κα­τά τήν δι­άρ­κει­α τῆς Συ­νό­δου, ἀλ­λά καί με­τά τήν ἐ­πι­στρο­φή του στήν Κων/πο­λη. Γι’ αὐ­τό καί ἀ­πέ­κρου­σε κα­τά τή δι­άρ­κει­α τῶν συ­νο­δι­κῶν συ­ζη­τή­σε­ων τίς ἀ­ξι­ώ­σεις καί τήν ἐ­πι­χει­ρη­μα­το­λο­γί­α τῶν Λα­τί­νων καί ἀρ­νή­θη­κε νά ὑ­πο­γρά­ψει τόν ὅ­ρο τῆς ἐ­πι­βλη­θεί­σης ψευ­δο­ε­νώ­σε­ως. Ἡ μή ὑ­πο­γρα­φή τοῦ ἀ­πα­ρά­δε­κτου γι­ά τήν κοι­νή ὀρ­θό­δο­ξη ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή συ­νεί­δη­ση, κει­μέ­νου ἐκ μέ­ρους τοῦ Ἁ­γί­ου Μάρ­κου, εἶ­χε τό­σο με­γά­λη ση­μα­σί­α, ὥ­στε μό­λις ὁ Πά­πας Εὐ­γέ­νι­ος Δ΄ τό πλη­ρο­φο­ρή­θη­κε ἀ­να­φώ­νη­σε πε­ρί­λυ­πος: «Ἐ­ποι­ή­σα­μεν λοι­πόν οὐ­δέν». Ἐ­ξο­ρί­σθη­κε στή Λῆ­μνο δύ­ο χρό­νι­α.

Θαῦμα τοῦ Μ. Βασιλείου, ὅταν ἄνοιξε τίς πύλες τῆς Ἐκκλησίας καί τήν παρέδωσε στούς Ὀρθοδόξους. Κά­πο­τε οἱ Ἀ­ρει­α­νοί ἐ­πί­σκο­ποι μέ πε­ρίσ­σι­ο θρά­σος καί μέ τήν ἄ­δει­α τοῦ βα­σι­λι­ά Οὐ­ά­λη ἐκ­δί­ω­ξαν τόν Ὀρ­θό­δο­ξο Ἀρ­χι­ε­ρέ­α τῆς Νί­και­ας καί τούς Χρι­στι­α­νούς τῆς πό­λης καί κα­τέ­λα­βαν τόν Μη­τρο­πο­λι­τι­κό Να­ό. Τό­τε ὁ Μέ­γας Βα­σί­λει­ος, ἀ­φοῦ πῆ­ρε τήν ἄ­δει­α τοῦ βα­σι­λι­ά νά δι­ευ­θε­τή­σει ὅ­πως αὐ­τός ἤ­θε­λε μέ τόν τρό­πο του, ἀρ­κεῖ νά εἶ­ναι δί­και­ος καί γι­ά τά δύ­ο μέ­ρη, ἔ­φθα­σε στή Νί­και­α καί εἶ­πε νά σφρα­γί­σουν τόν Να­ό καί οἱ Ὀρ­θό­δο­ξοι καί οἱ Ἀ­ρει­α­νοί καί, ἀ­φοῦ προ­σευ­χη­θοῦν πρῶ­τα οἱ ὀ­πα­δοί τοῦ Ἀ­ρεί­ου, ἐ­άν ἀ­νοί­ξουν οἱ πύ­λες νά πά­ρουν αὐ­τοί τόν Να­ό, ἐ­άν ὅ­μως ὄ­χι νά προ­σευ­χη­θοῦν οἱ Ὀρ­θό­δο­ξοι καί ἐ­άν ἀ­νοί­ξουν οἱ πύ­λες νά τούς δο­θεῖ καί πά­λι ὁ Να­ός, ἐ­άν ὄ­χι νά πά­ει στούς Ἀ­ρει­α­νούς. Συμ­φώ­νη­σαν ὅ­λοι καί πε­ρισ­σό­τε­ρο οἱ Ἀ­ρει­α­νοί, ἀ­φοῦ πλε­ο­νε­κτοῦ­σαν στή πε­ρί­πτω­ση πού δέν ἄ­νοι­γαν οἱ πύ­λες. Ἔτ­σι κι ἔ­γι­νε. Προ­σευ­χή­θη­καν πρῶ­τα οἱ Ἀ­ρει­α­νοί, γι­ά τρεῖς ἡ­μέ­ρες. Πῶς νά τούς ἀ­κού­σει ὁ Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ, ὅ­ταν αὐ­τοί τόν ὑ­βρί­ζουν; Οἱ πύ­λες βέ­βαι­α ἔ­μει­ναν κλει­στές. Με­τά προ­σευ­χή­θη­καν οἱ Ὀρ­θό­δο­ξοι μέ τόν Ἅ­γι­ο Βα­σί­λει­ο στό Να­όν τοῦ Ἁ­γί­ου Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος Δι­ο­μή­δους, πού ἦ­ταν κον­τά στόν Μη­τρο­πο­λι­τι­κό Να­ό. Κα­τό­πιν ὁ Ἅ­γι­ος Βα­σί­λει­ος μέ ὅ­λο τό πλῆ­θος τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων Χρι­στι­α­νῶν πῆ­γαν στό Μη­τρο­πο­λι­τι­κό Να­ό καί ὅ­ταν ἀ­κού­σθη­κε ὁ Μέ­γας Βα­σί­λει­ος νά λέ­ει «Εὐ­λο­γη­τός ὁ Θε­ός τῶν Χρι­στι­α­νῶν εἰς τούς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων», ἔ­σπα­σαν οἱ μο­χλοί καί οἱ κλει­δα­ρι­ές καί οἱ πύ­λες ἄ­νοι­ξαν. Με­τά ἀ­πό αὐ­τό τό θαῦ­μα ὁ Να­ός ἐ­πα­νῆλ­θε στούς Ὀρ­θο­δό­ξους καί πολ­λοί ἀ­πό τούς πι­στούς τοῦ Ἀ­ρεί­ου ἔ­γι­ναν Ὀρ­θό­δο­ξοι.