ΟΡΓΑΣΜΟΣ, ΟΡΓΟΝΗ ΚΑΙ ΟΡΓΟΝΟΜΙΑ
Ἰωάννης Μηλιώνης
Στὸ προηγούμενο φύλλο ἀναφερθήκαμε στὰ ταραγμένα παιδικὰ χρόνια τοῦ Βίλχελμ Ράϊχ (Wilhelm Reich), τὰ φοιτητικά του χρόνια στὴ Βιέννη, τὴν ἐμπλοκή του μὲ τὸν Σίγκμουντ Φρόϊντ (Sigmund Freud) καὶ τὴ δράση του ὡς μέλος τῆς «Ψυχαναλυτικῆς Ἑταιρείας τῆς Βιέννης» (Vienna Psychoanalytic Association), καθὼς καὶ τὴν προσωρινὴ ἔνταξή του στὸ Γερμανικὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα, στὰ πλαίσια τῶν ὁποίων ἀνέπτυξε τὶς «προοδευτικές» του θεωρίες, οὐσιαστικὰ τὴν ἐκθεμελίωση κάθε ὑγιοῦς καὶ φυσιολογικῆς ἀνθρώπινης καὶ κοινωνικῆς ἔκφρασης στὸ βωμὸ τῶν προσωπικῶν του ἰδεοληψιῶν.
Γιὰ τὶς θεωρίες του αὐτὲς ἀποκηρύσσεται ἀπὸ τὸν Φρόϊντ καὶ τὸ 1934 διαγράφεται ἀπὸ τὴ «Γερμανικὴ Ἑταιρεία Ψυχανάλυσης». Ὀνομάζει τώρα τὶς νέες μεθόδους «θεραπείας» του, Νευροφυτοθεραπεία (Vegetotherapy). Προσπαθοῦσε μ’ αὐτές, καθὼς ἰσχυριζόταν, νὰ ἀπελευθερώσει τὶς συγκινήσεις ποὺ κατακρατοῦνταν στὸ μυϊκὸ σύστημα τοῦ ἀνθρώπου («σωματικὴ θωράκιση» – body armour). Παράλληλα διατυπώνονταν πολλὲς καταγγελίες εἰς βάρος του γιὰ τὴν προώθηση τῆς ἔκτρωσης, τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης καὶ τῆς ἀπόπειρας αὐτοκτονίας ἑνὸς ἐφήβου ἀσθενῆ[1]. Τὸ σύνολο τοῦ ἰατρικοῦ καὶ ψυχαναλυτικοῦ κόσμου ἀπαντοῦσε στὶς θεωρίες τοῦ Ράϊχ μὲ περιφρόνηση ἢ γελοιοποίηση[2].
-
Εμφανίσεις: 39
ΟΜΑΔΕΣ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ
Κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες σημειώθηκε μία ριζική αλλαγή στο σκηνικό των αιρέσεων και της παραθρησκείας στην χώρα μας και στον ευρύτερο Ορθόδοξο χώρο. Σκληρές νεοφανείς αιρετικές και παραθρησκευτικές ομάδες με διεθνείς δικτυώσεις και αυστηρές ιεραρχικές δομές, απειλούν την προσωπικότητα νεαρών κυρίως θυμάτων και εργάζονται συστηματικά για την διάβρωση όλων των τομέων της ζωής.
Τα επίσημα κείμενα της Ζ` Πανορθόδοξης Συνδιάσκεψης Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων, στην Αλίαρτο Βοιωτίας, που δημοσιεύονται σ’ αυτό το βιβλίο, αποτελούν το καταστάλαγμα της εικοσαετούς αυτής εντατικής εργασίας, ένα είδος “Καταστατικού Χάρτου” για την αντιμετώπιση των αιρέσεων και της παραθρησκείας.
Έκδοση Ζ' Πανορθόδοξης Συνδιάσκεψης, Αλίαρτος 20-26/9/1995, Σελίδες 135.
-
Εμφανίσεις: 15
π.Αρσένιος Βλιαγκόφτης - Το τέρας του Ναζισμού αναβιώνει
-
Εμφανίσεις: 12
Ο ΑΛΛΟΠΡΟΣΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΒΙΛΧΕΛΜ ΡΑΪΧ
Ἰωάννης Μηλιώνης
Γνώρισα τὰ σχετικὰ μὲ τὸν Βίλχελμ Ράϊχ (Wilhelm Reich) ἀπὸ τρεῖς διαφορετικὲς πηγές: α) Τὸ 1984, ἀπὸ τὸν Στάθη Λάζαρη[1] πού εἶχε μαθητεύσει στὴ «Νέο-Ραϊχικὴ μέθοδο Σωματικῆς Ψυχοθεραπείας Radix», στὴν Ἀγγλία καὶ Γερμανία -καὶ ποὺ στὴ συνέχεια πρωτοέφερε στὴ χώρα μας ὅλα αὐτά, ποὺ σήμερα ὀνομάζουμε «ἐνεργειακές», «ὁλιστικὲς» ἢ «ἐναλλακτικὲς» δῆθεν ψυχοθεραπεῖες. β) Τὸ 1985, ἀπὸ τὴν Ἰταλίδα Κλορίντα Λουμπράνο-Κωτούλα[2], πού μετὰ ἀπὸ ἀντίστοιχες σπουδὲς στὸ Τορίνο, ἦλθε στὴ χώρα μας καὶ ἵδρυσε τὸ «Κέντρο Μελετῶν καὶ Ψυχοθεραπείας Βίλχελμ Ράϊχ», στὴν ὁδὸ Μεγάλου Σπηλαίου, στοὺς Ἀμπελοκήπους καὶ γ) Τὸ 2001, ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ὁ Συσσωρευτὴς Ὀργόνης»[3], τοῦ Βίλχελμ Ράϊχ, μὲ εἰσαγωγὴ Χρήστου Μουσουλιώτη[4].
Καὶ οἱ τρεῖς προαναφερόμενοι τυγχάνουν ἀντιπροσωπευτικοὶ ἐκπρόσωποι τοῦ «ἐνεργειακοῦ», «ὁλιστικοῦ» ἢ «ἐναλλακτικοῦ» φαινομένου στὴ χώρα μας κι ἐκτιμοῦμε ὅτι θὰ χρειαστεῖ ἰδιαίτερη ἐνασχόληση γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ αὐτοὺς καθὼς ὑπῆρξαν οἱ «στυλοβάτες» τῆς λεγόμενης «Ραϊχικῆς» ἢ «Σωματικῆς Ψυχοθεραπείας» (Somatic Bodywork), ποὺ σήμερα λυμαίνεται τὸν χῶρο τῆς «Ψυχολογίας» καὶ Ψυχοθεραπείας. Ἔτσι, θὰ ἐπανέλθουμε μὲ περισσότερες λεπτομέρειες γι' αὐτούς σε προσεχὲς ἄρθρο. Ἐπὶ τοῦ παρόντος θὰ ἐξετάσουμε τὴν γενεσιουργὸ αἰτία ὅλου αὐτοῦ τοῦ μπερδέματος, τὸν κυρίως ὑπεύθυνο, Βίλχελμ Ράϊχ.
-
Εμφανίσεις: 33
Ο π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ. Αφιέρωμα
"Γνώρισα τον πατέρα Αντώνιο όταν χρειάστηκα βοήθεια στις έρευνες που έκανε ο Σκάι για τον Σατανισμό. 'Ηταν ο χειμώνας του 1995 μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης των Σατανιστών της Παλλήνης.
Είχε την ηρεμία και τη νηφαλιότητα του ανθρώπου, που ήξερε ότι δίνει ένα δύσκολο αγώνα, αλλά που έχει τάξει τον εαυτό του σ’ αυτόν και που τίποτα δεν μπορεί να τον κάμψει. Είχε αποφασίσει ότι αυτή θα ήταν η ζωή του: Η έρευνα και η μάχη κατά των αιρέσεων και του σατανισμού. 'Ομως αντί για το φλογερό λόγο και το πάθος, που περίμενα, συνάντησα αυτό πού πραγματικά είναι ο Χριστιανισμός. Πραότητα, αγάπη, ψυχική γαλήνη, διάθεση για βοήθεια και συγχώρεση σ’ αυτούς που αντιμαχόταν. Τους αισθανόταν παιδιά του. 'Ενοιωθε χρέος απέναντί τους κι όχι μίσος. Για εκείνον δεν ήταν εχθροί. 'Ηταν αυτοί που τον είχαν ανάγκη περισσότερο από εμάς.
Εξακολουθήσαμε να έχουμε επικοινωνία ακόμη κι όταν η αρρώστια κατέβαλε το κορμί του. Το κορμί, όχι την ψυχή και την πίστη του. Μου έστελνε “υλικό” ακόμη και στην πιο δύσκολη φάση της ασθενείας του. Δεν του χρωστάω όμως επιτυχίες δημοσιογραφικές. Του χρωστάω μαθήματα αγάπης και άσκηση ψυχής. Και η φωτογραφία του στο μυαλό μου είναι η φωτογραφία της γαληνεμένης μάχης. Αυτής που δεν έχει ηττημένους" (σελ. 86-87).
Ν. Ε., Δημοσιογράφος.
Έκδοση Π.Ε.Γ. 1997, Σελίδες 176.
-
Εμφανίσεις: 14
ΝΤΑΚΣΙΝΑ – ΓΚΟΥΡΟΥ ΣΕΒΑ
+ π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος
Ιερή Προσφορά (Ντακσίνα).
Η λέξη «Ντακσίνα» σημαίνει «ιερή προσφορά» και αναφέρεται στην «προσφορά γης, χρημάτων, σπιτιών, τροφής και ρούχων, σαν σύμβολο της αγάπης, της αφοσίωσης και της πίστης των οικογενειακών μαθητών Κάρμα Σαννυάσινς για τον Γκουρού τους. Προσφέρουν ένα τμήμα των εισοδημάτων τους, αυτή είναι η παράδοση τους» (Σατυανάντα, Φως, σ. 53).
Το Σατυαναντασράμ αναφέρει το παράδειγμα Θιβετιανού Λάμα, που όταν πήγε στον γκουρού του να γίνει μαθητής, του παρέδωσε «ένα σακκί με χρυσά νομίσματα, όπως το απαιτούσε η παράδοση», και χαρακτηρίζει αυτό το χρυσάφι σαν «πρακτικό τρόπο», να μη πεθάνει από την πείνα ο γκουρού στη διάρκεια της μαθητείας του Λάμα (Γιόγκα 12/80, σ. 20).
-
Εμφανίσεις: 43
Ο ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ»
Το φαινόμενο του "νεοπαγανισμού", ως μιας από τις πολλές "ατραπούς" της "Νέας Εποχής", δημιουργεί σύγχυση στους Ορθόδοξους Έλληνες και αποτελεί ένα σοβαρό ποιμαντικό πρόβλημα και όχι μόνο. Το σύνθημα, που ακούγεται στον "χώρο" αυτό: "ή Έλληνας ή Χριστιανός", καίτοι για μας ουσιαστικά είναι ένα ψευδεπίγραφο δίλημμα, δεν πρέπει να υπερεκτιμάται, αλλά ούτε και να υποβαθμίζεται. Πολύ περισσότερο, όταν τα Ελληνικά "αρχαιολατρικά" ρεύματα δραστηριοποιούνται ως ένας "νέος αντιχριστιανισμός" και, σε αρκετές περιπτώσεις, με έντονο εθνικιστικό χαρακτήρα. Η αντιπαράθεσή τους προς τον Χριστιανισμό συνοδεύεται συχνά από φανατισμό και ακρότητες, προκατάληψη, απειλές και ύβρεις, απαξιωτικές εκφράσεις, αναπίτρεπτους χαρακτηρισμούς, υπερβολές, διαστρεβλώσεις, αβάσιμους ισχυρισμούς και έλλειψη επιστημονικής τεκμηρίωσης των λεγομένων και γραφομένων. Χρησιμοποιούν διχαστικά συνθήματα, που απειλούν να πλήξουν την εθνική μας ομοψυχία και να διχάσουν τους Έλληνες σε "Έλληνες" και "Χριστιανούς".
Συγγραφέας: π. Κυριακός Τσουρός, Έκδοση 2008, Σελίδες 696.
-
Εμφανίσεις: 13
ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ
O καθηγητής Στυλιανός Παπαδόπουλος συζητά με τον Επίσκοπο Καρπασίας κ. Χριστοφόρο
+ Στυλιανός Παπαδόπουλος
Ακολουθούν ερωτήσεις σχετικά με την Πατερική Θεολογία και οι απαντήσεις που αντλούνται από τον πρώτο τόμο της πατρολογίας του αειμνήστου καθηγητή Στυλιανού Παπαδόπουλου.
1. Είναι όλοι οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας;
Απάντηση: «[…] Η Εκκλησία διέκρινε (ξεχώρισε) λίγους από τους πολλούς πατέρες και τους ονόμασε τιμητικά Πατέρες και Διδασκάλους. Με τον όρο αυτό ένωσε δύο εξαιρετικής σημασίας λειτουργήματα σ’ ένα πρόσωπο, το οποίο έτσι έλαβε την πρώτη θέση στους κόλπους της. Τα λειτουργήματα αυτά είναι: α) του ποιμένα, που αναγεννά και κατευθύνει πνευματικά τους πιστούς, που συνδέει αυτούς με το Σωτήρα Χριστό δια του Αγίου Πνεύματος, που κηρύττει το Ευαγγέλιο, που τελεί τα μυστήρια της Εκκλησίας και που καλείται για όλα αυτά ‘’πατήρ’’. β) του διδασκάλου, που έχει το ειδικό χάρισμα και άρα το ειδικό προνόμιο και την ειδική ευθύνη να διδάσκει και να ερμηνεύει στους πιστούς την αλήθεια του Θεού, καθώς και να αντιμετωπίζει αυτός κατ’ εξοχήν τα μεγάλα προβλήματα και τις ισχυρές θεολογικές κρίσεις στην Εκκλησία» (σελ. 17-18).
-
Εμφανίσεις: 65